Już z samego rana świat obiegła smutna wiadomość o śmierci 69-letniego artysty, który zapisał się w historii jako wielka ikona zarówno muzyki, jak i mody. 

Gdziekolwiek się nie spojrzy, ubrania bardzo często wykorzystywane są jako tajna broń do osiągania celów, wpadania w pamięć i wyrażania siebie. Jedni rodzą się z tym wyczuciem, robią to dobrze i z klasą, inni chwilowo pojawiają się na językach (Lady Gaga), a jeszcze inni z wiekiem się wypalają (Maryla Rodowicz). Bowie, natomiast, obdarzony przez naturę kreatywnością i niebanalnym pomysłem na siebie, potrafił przyciągnąć zainteresowanie nie tylko potencjalnych słuchaczy, ale i wyrobionych, nieszczędzących pochwał piór największych redaktorek modowych jego czasów.

Dlatego też, trudno jest się dziwić, że wystawa jego scenicznych kreacji w 2013 roku była najszybciej sprzedającą się w historii londyńskiego muzeum Victoria and Albert. Można było wtedy zobaczyć kostiumy z trasy koncertowej Aladdin Sane z 1973 roku (zaprojektowane przez Kansai Yamamoto), kurtkę Union Jack z okładki albumu Earthling z 1997 (zaprojektowaną przez artystę i Alexandra McQueena) oraz słynny strój Ziggiego Stardusta z 1973 (zaprojektowany przez Freddie’go Burretti).

Dusza artystyczna Bowiego miała swoje ujście nie tylko w muzyce, ale i w sztuce. A najlepszym tego dowodem jest zdanie egzaminu tylko (i wyłącznie) ze sztuki, oraz wiele rysunków, obrazów i rzeźb, które po nim zostały.

Swój objaw geniuszu zaprezentował również w 1999 roku, kiedy to z okazji 40. rocznicy Mini Coopera zaprojektował dla nich ekstrawagancki – lustrzany – model słynnego mini. Srebrna powłoka zakrywała samochód od samej góry, aż po światła i opony (włącznie!), do tego stopnia, że kupiec modelu (a właściwie jego obdarowana żona) nie mógł się nim zaprezentować na londyńskich ulicach.